Elektroforeza SDS to technika rozdzielania, która wykorzystuje prąd elektryczny do rozdzielania cząsteczek na podstawie ich wielkości i ładunku. Ta metoda wykorzystuje właściwości Sodium Dodecyl Sulfate (SDS) jako środka powierzchniowo czynnego, który ściśle wiąże się z białkami i denaturuje je, dzięki czemu wszystkie mają podobny ładunek. Mieszaninę białek umieszcza się następnie w żelu agarozowym i przykłada prąd, powodując migrację białek w kierunku bieguna dodatniego lub ujemnego w oparciu o ich ładunek netto. Gdy białka poruszają się w żelu, rozdzielają się na odrębne prążki w zależności od wielkości. Po przeprowadzeniu elektroforezy SDS rozdzielone białka można wizualizować za pomocą barwników, takich jak Coomassie Blue lub barwienie srebrem. Elektroforeza SDS jest często stosowana do analizy mieszanin białek, ilościowego oznaczania stężeń białek w próbkach oraz weryfikacji obecności i braku określonych białek w preparacie. Można go również wykorzystać do rozróżnienia różnych form białek, takich jak warianty zmodyfikowane potranslacyjnie. Dodatkowo można go wykorzystać do wykrywania modyfikacji potranslacyjnych, takich jak fosforylacja i glikozylacja. Ze względu na swoją wszechstronność i prostotę elektroforeza SDS jest niezbędnym narzędziem w badaniach biochemicznych.
Pierwszym krokiem w przeprowadzeniu elektroforezy SDS jest przygotowanie próbki przez dodanie środka powierzchniowo czynnego. Surfaktanty wchodzą w interakcję z białkami i wytwarzają ładunek ujemny na białku, umożliwiając mu poruszanie się w polu elektrycznym po umieszczeniu w żelu. W elektroforezie SDS dodecylosiarczan sodu (SDS) jest stosowany jako środek powierzchniowo czynny, ponieważ wiąże się ściśle i równomiernie ze wszystkimi białkami w próbce. Kolejnym krokiem jest załadowanie próbki do żelu rozdzielczego, który najczęściej składa się z agarozy. Po załadowaniu próbki przykładany jest prąd elektryczny, a białka migrują przez żel zgodnie z ich wielkością i ładunkiem. Podczas ruchu mniejsze cząsteczki poruszają się szybciej niż większe ze względu na zmniejszony stosunek masy do ładunku, gdy pole elektryczne ciągnie je przez żel. Ten proces separacji wytwarza odrębne prążki w żelu, przy czym każdy prążek reprezentuje inne białko lub grupę białek.
Po zakończeniu elektroforezy SDS oddzielone białka można wizualizować za pomocą barwników, takich jak Coomassie Blue lub barwienie srebrem. Barwniki te wiążą się z białkami i tworzą widoczne prążki, które można następnie wykorzystać do ilościowego określenia stężeń białek w próbce, zweryfikowania obecności określonych białek i rozróżnienia różnych form białek. Dodatkowo elektroforezę SDS można wykorzystać do wykrywania modyfikacji potranslacyjnych, takich jak fosforylacja i glikozylacja.
